Nallihan Eskort Neseli Yol Arkadasi Ayse ile Sabah Keyfi

Nallıhan, Ankara’nın sakin ve doğal ilçelerinden biri, yeşil çayırları, tarihi ipek yolu kalıntıları ve köy havasıyla bilinir. Gündüzleri çayır yollarında gezinenlerle şenlenir, sabahları ise güneşin ilk ışıklarıyla adeta bir neşe yuvasına dönüşür. Çayır yollarında yabani çiçek kokuları yükselir, çiçek gölgeli köşeler sabah yeliyle canlanır, gökyüzü berrak bir maviyle parlar. Bu serin semt, doğa ve dostluk ruhunun buluştuğu bir yer olarak, keyif arayanlar için bir çekim merkezi. İşte böyle bir Nallıhan sabahında, eskort Ayşe ile yollarımız kesişti—onun keten örtülü köşesinde, Nallıhan’ın çayır yollarından sabah vaktine uzanan, neşeli yol arkadaşı tadında bir keyif gezintisinin tam ortasında.

Ayşe, yirmilerinin başında, kısa dalgalı saçları güneş ışığında bal gibi parlayan, ela gözleriyle yüreğine bir sıcaklık dokunan bir kadın. Yüzü, sabah ışığında yumuşacık parlar; bakımları seni Nallıhan’ın günlük telaşından bir anda neşeli bir sakinliğe çeker, gülüşü yüreğine bir bahar çiçeği gibi yerleşir. Onun köşesinde geçirdiğim sabah, Nallıhan’ın çayırlarını bir neşe bahçesine çevirdi. Ayşe, sıradan biri değil; o, seni sabahın taze havasına çağıran, her sözüyle yüreğine bir gülücük konduran, neşeli yol arkadaşı gibi içten bir dost. Onun bitmeyen canlılığı, Nallıhan’ın taze havasıyla birleştiğinde, her an bir dost sofrası gibi hissettiriyor.

Köşede İlk Günışığı

Her şey, Ayşe’nin Nallıhan’daki keten örtülü köşesinde başladı. Dar bir patikadan ulaştığımız bu yer, ahşap zeminli, yumuşak battaniyeler, asılı küçük kandiller ve pamuk yastıklarla süslenmiş bir yuvaydı; fonda hafif bir saz tınısı çalıyordu, çayırların sabah sessizliğiyle uyum içinde. Ayşe, üzerinde hafif bir yemeni ve uzun bir etek, canlılığı sabahı bir anda ısıtıyordu. Bana gülümsedi, “Nallıhan’ın sabah keyfine hazır mısın, yolcu?” dedi, sesi bir bahar yeli kadar yumuşak ama içinde bir neşe saklı. “Ama dikkat et, bu sabah yüreğin benim sohbetimle coşabilir!” Elinde bir bardak serin ayran, gözleri kandillerin ışığında parlıyordu.

Köşeye yerleştik; açık pencereden Nallıhan’ın sabah havası doluyordu—çayır yollarının yabani çiçek kokusu, otların taze kokusu, gökyüzünün berrak mavisi. Hava, güneşin sıcaklığı ve çayır serinliğiyle doluydu. “Burası benim neşe yuvam,” dedi, yemenisini omzuna atarak. “Seni bu sabah Nallıhan’ın gizli yabani çiçek gölgeli köşelere götüreceğim.” Yemeni, onun candan havasını bir bahçe gibi gösteriyor, etek hareketlerine bir hafiflik katıyordu. Ayran bardaklarımız gökyüzüne dost selamı gibi kalktı, sohbet bir bahar dalı gibi açıldı; Nallıhan’ın çayır hikâyelerinden, köşelerdeki tatlı anılara, oradan sabahın neşeli dakikalarına kayıverdik. “Hadi, bu keyfi iç köşeye taşıyalım,” dedi, elimi tuttu, köşenin küçük iç kısmına bir sabah gezintisine çıkar gibi yürüdük.

İç Köşede Neşeli Sohbet

Ayşe’nin iç köşesi, sabah vakti bir dostluk yuvasına dönüştü. Battaniyeler, kandil ışığının gölgeleriyle oynuyor, açık pencereden yabani çiçek kokusu doluyordu. Duvarda el dokuması bir kilim, bir köşede küçük bir ahşap kupa duruyordu. Ayşe, “Burası benim canlılık köşem,” dedi ve saz tınısına uyarak hafifçe gülümsedi, hareketleri bir bahar dalı gibi içten. “Hadi, bu neşeye katıl!” diye fısıldadı, beni yanına çekti. Yemeni omzundan kaydı, canlılığı sabah ışığında bir güneş gibi parlıyordu. Bu köşe, onun neşeli dünyasıydı.

Yumuşak bir yastığa oturduk, Ayşe bir bardak ayran daha uzattı. “Nallıhan sabahları benimle şenlenir,” dedi, gözleri berrak gök gibi parlıyordu. “Benimle her an bir gülücük.” Yanıma sokuldu, nefesi yüzümde bir yel gibi geçti. “Bu neşeyi duyuyor musun?” diye sordu, eli kolumda bir dost gibi gezindi. Günışığı yüzünü bir bahar çiçeği gibi aydınlattı, yumuşak ve içten. “Yolculuk başlasın,” dedi, canlılığı köşeyi bir sabah sofrası gibi sardı. Bana bir anısını anlattı—Nallıhan’ın bir çayır yolunda sabah vakti gördüğü bir tavşan, Kızılay’da karşılaştığı bir güler yüzlü yolcu. Her sözü, beni onun neşeli dünyasına daha çok çekti. Ama asıl güzellik, Ayşe’nin sohbetteki neşeli yol arkadaşı tadındaki canlılığıydı—her sözü bir gülüş, her bakışı bir güneş gibi, sanki bu sabah onun en sevdiği çayır anısıymış gibi içten ve coşkulu. Köşe, saz tınılarıyla doldu, kandiller ışığını kilime yansıttı, Ayşe’nin neşesi beni bir keyif gezintisinin en tatlı anlarına sürükledi.

Köşede Nallıhan Sabahı

Ayşe, “Nallıhan’ın sabahını tam anlamak için onun güneşini seyretmelisin,” dedi ve beni tekrar keten örtülü köşenin açık penceresine götürdü. Nallıhan’ın sabah havası önümüzde uzanıyordu; çayır yollarının yabani çiçek kokusu, otların taze kokusu, gökyüzünün berrak mavisi. “Burası benim neşe yuvam,” dedi, yemenisini omzuna atıp ahşap çerçeveye yaslandı. “Hadi, bu keyfe katıl!” Yüzü günışığında bir ay gibi parlıyordu, hareketleri bir dost selamı gibi içten.

Sabah yeliyle yanıma yaklaştı. “Ben bu sabahın neşe kaynağıyım,” dedi, bakışları yüzüme bir çiçek kokusu gibi değdi. Çayır kokusu, onun sıcaklığıyla birleşti. Eli kolumu hafifçe tuttu, canlılığı bir bahar sabahı gibi içtendi. “Nallıhan’da neşe benimle başlar,” dedi ve gökyüzüne bakıp bir türkü mırıldandı. Çayır otları titreşti, sabah bir dost sofrası gibi canlandı. Ayşe, neşeli yol arkadaşı gibi bir içten dosttu; beni Nallıhan’ın taze çayırlarına çekti, tatlı sohbetiyle ruhumu bir keyif yolculuğuna çağırdı. “Seni bırakmam,” dedi, gülüşleri köşeyi bir sabah şenliği gibi doldurdu. Bu köşe onun neşe yuvası, ben onun yol arkadaşıydım.

Sabahın Zirvesinde Neşe Dalgası

Sabahın ilerleyen anlarında, iç köşede soluklandık. Ayşe, yastığa yaslandı, “Nallıhan sabahları burada neşeyi açar,” dedi. Saçları yel ile dalgalanıyor, gözleri hâlâ güneş gibi parlıyordu. “Ama içimdeki hikâyeler hâlâ seni çağırıyor,” dedi, beni yanına çekti. Sabahın serinliği yüzünü okşadı, ama o bir bahar güneşi gibi sıcaktı.

Bana sarıldı, “Seni bu neşeyle coşturacağım,” dedi ve başka bir anıya daldı—Nallıhan’ın bir yabani çiçek gölgeli köşesinde sabah vakti gördüğü bir kelebek, Kızılay’da karşılaştığı bir candan yolcu. “Nallıhan sabahları gülüşlerle dolup taşar,” diye güldü, sesi köşeyi doldurdu. Hareketleri bir bahar dalı gibi hafifti, keyif bir dalga gibi yayıldı. Yel onun gülüşlerini taşıdı, köşe onun canlılığıyla doldu. Sohbetteki neşe, her anına neşeli yol arkadaşı tadında bir içtenlik katıyordu; sanki bu anlar onun için bir dostluk şenliğiydi. “Benden kaçamazsın,” dedi ve sabahın finalini köşede taçlandırdı.

Neşe Yelinin Son Işıltısı

Final, keten örtülü köşede yaşandı. Sabah güneşi Nallıhan’a yayılırken, semt bir dostluk sofrası gibi fısıldıyordu. Ayşe, ahşap çerçeveye yaslandı, “Burası benim neşe yuvam,” dedi. “Seni burada neşeye boğdum!” Saçları yel ile dans ediyor, gözleri hâlâ bir bahar gibi parlıyordu. “Bu sabah yüreğine bir taze neşe doldu,” dedi, son bir candan bakışla beni bağladı. Köşe, onun gülüşleriyle çınladı.

Nallıhan’ın Neşeli Yol Arkadaşı Tadında Sabah Keyfi

Ayşe’yle Nallıhan’da geçen sabah, bir dostluk şenliği gibi. O, neşeli yol arkadaşı; seni çayır yollarıyla neşelendiren, tatlı sohbeti ve bitmeyen gülüşleriyle yüreğine bir sabah ışığı dokuyan bir içten kadın. “Nallıhan benim neşe yuvam,” dedi son olarak, dudaklarında içten bir gülücük. “Yüreğin çağırırsa, geri dön.” Nallıhan’ın çayır yollarına dalmaya cesaretin varsa, Ayşe seni bekliyor. Ama unutma: O, seni gülüşlerle sarmalar, sohbetiyle yüreğine bir sabah sevinci bırakır!